In mijn bijeenkomsten nodig ik uit tot de herkenning van wie je werkelijk bent. Het zijn open gesprekken, waarin steeds opnieuw dezelfde uitnodiging geldt. Je wordt van harte uitgenodigd deel te nemen aan deze gesprekken.
‘Satsang’ worden deze wel genoemd.
Het kan zin hebben het zo te benoemen, omdat hierdoor meteen duidelijk kan worden over welk soort gesprek of ontmoeting het gaat. Voor mij geldt dat satsang een onvergelijkelijk soort samenzijn betreft – hierin gaat het namelijk niet om een persoon, of de unieke eigenschappen van die persoon, maar om datgene wat de essentie is van ieder persoon, de wezenlijke eigen natuur.
Omdat deze wezenlijke natuur vooral opgemerkt kan worden in het gevoel van louter aanwezig-zijn, is het vooral de levende uitwisseling die ertoe kan bijdragen dat dit opmerken tot waarachtig Besef leidt, en tot bevrijding van onware denkbeelden.
Oog in oog, het meest directe contact.
In de uitwisseling kan geen enkele methode gebruikt worden, omdat iedere methode binnen het veld van oorzaak en gevolg ligt – terwijl dat wat je ‘je ware natuur’ noemt, juist losstaat van oorzaak en gevolg.
We zitten in feite met lege handen. We weten niet hoe het werkt. Ieder ‘weten’ is er naast. We kunnen samenzijn, in liefde voor de waarheid, maar we kunnen niets veroorzaken. Wel kunnen we in de directe ontmoeting het Oorzaakloze tegenkomen, zo maar, op onbegrijpelijke wijze.
Van harte welkom, ieder die verlangen voelt naar bevrijding van het onwerkelijke.
Zie ook artikel: Over de uitnodiging in satsang, en de ‘heilige volgorde’