Je ware natuur, datgene wat je werkelijk bent, is leeg en vrij, en hij is volstrekt identiek aan de ware natuur van een ander. Satsang is een samenzijn waar dit lege en vrije in het centrum van de aandacht wordt gebracht en waar je wordt uitgenodigd om hierin te vertoeven. Louter vertoeven, louter aanwezig zijn.
Over satsang kun je kort zeggen dat het een ijkpunt kan bieden. Hoezo ijkpunt?, vraag je misschien. Met ijkpunt bedoel ik: het punt dat niet slingert, ook al slingert alles daaromheen wel. Jij bent zelf dat onaantastbare, niet-slingerende punt, dat het beginpunt of uitgangspunt kan worden van al het andere, alle ‘mens’-aspecten (of je die nu ‘persoon’ wilt noemen of niet). Het beginpunt is brandschoon, en het blijft brandschoon; daarom noem ik het ‘ijkpunt’.
Het ijkpunt is er dankzij Besef – de daadwerkelijke herkenning van je ware natuur.
Zonder deze herkenning kan een praten over je ware natuur nog steeds theoretisch blijven. Je kunt van alles hierover lezen en beluisteren, maar zelf herkennen is het punt. Dit daadwerkelijke herkennen noem ik Besef.
Het is een wonder. Eerst kijk je, maar zie je niet. En dan zie je. Dan besef je. Zien, of Besef, is onmiddellijk. Je ziet dat er niet iets te zien valt. Je ziet dit. Iedere theorie blijkt onzin. Dit is je ijkpunt. Je ziet.
Het samenkomen met een aantal mensen vanuit de belangstelling en liefde voor dit onmiddellijke zien kan een onderbreking teweegbrengen in je gewoontepatronen. Satsang is typisch iets dat geen enkele gewoonte gehoorzaamt; er is constant de uitnodiging om opnieuw te kijken. Wat is dit? Ja, ‘dit’. Wat is dit?